CD&V-hater.

Eén van onze militanten  en sympathieke leden van Nieuw Kuurne heeft als eigenschap dat hij op geregelde tijdstippen zijn mening ventileert, een beetje à la ‘Jean-Marie Dedecker’ dus vrij en vrank. Dit wordt, zoals op heden gebruikelijk, duidelijk gemaakt op de sociale media. En ja daar komt nogal vaak een dispuut van met iemand van de absolute kuurnse topmannen van CD&V, deze eminente politicus geeft blijk van nogal moeite te ondervinden met de parlementaire democratie waar  meerderheid en oppositie verschillende meningen kunnen hebben. Recent was het weer prijs op FB en aangezien de opponenten er zoals gewoonlijk niet uit geraakten, meende het kopstuk van CD&V onze man te moeten degraderen tot CD&V-hater. Daar had hij natuurlijk niet van terug, dat kwam binnen, einde dispuut.

Nu dit gezegd zijnde, als het erop aankomt elkaar ‘den duvel’ aan te doen (haten is zo’n hard woord), dan moet gesteld dat ze binnen genoemde partij er wel iets van kennen intern dan. Het moge gezegd dat ook de andere partijen, socialisten, liberalen, NVA en V.l Bel. het niet nalaten om, op zijn mooi westvlaams gezegd, elkaar er één af te trekken. Maar als het erop aankomt om ‘nachten van lange messen’ of broedermoorden te laten voltrekken, moet ge al van goeden huize zijn om CVP alias CV&V te doen blozen.

In de na-oorlogse geschiedenis hebben we Gaston Eyskens gekend, zonder twijfel een reus in de Belgische politiek. De Gentse Theo Lefevre was toen partijvoorzitter. Eyskens werd toen ten val gebracht omwille van zijn eenheidswet. Dit belette niet dat Lefevre hem opvolgde in de regering Lefevre-Spaak en van de weersomstuit dezelfde maatregelen trof (samen met Dries Dequae) onder de naam van fiscale hervorming als beschreven in de eenheidswet. Later kreeg Lefevre (militant in de schoolstrijd) van dezelfde deeg een koekje van Van Den Boeynants, in diens daaropvolgende regering was voor Theo geen plaats. Ja het waren geen vrienden. Later was het godenkind van de christendemocraten Leo Tindemans (met deze man wordt het anders). Toen zijn partijvoorzitter, Wilfried Martens zich uit de naad gewerkt en geworsteld had, onder het toeziend oog van Tindemans, aan het Egmond pact, liet deze doodleuk zijn regering vallen net voor de meet. Martens zou zich toen laten ontvallen hebben dat Tindemans de slechtste mens was die hij kende… In elk geval er kwam een changement de décor: Martens premier en Tindemans voorzitter (je weet wel de Magdalenazaal). Camaraderie was niet aan de orde. Ook Martens lied geraakte uitgezongen, hij werd opgevolgd door zijn compagnon de route De Haene als premier en zie de geschiedenis herhaalt zich: voor Martens geen plaats in de regering, het kan, inderdaad Bredero, verkeren. De Haene zonder dispuut ook een sterke figuur in de Belgische geschiedenis moest uiteindelijk sneuvelen door de dioxinecrisis, ondanks het feit dat hij België in de eurozone loodste, geen fraai spektakel (manoevre Verhofstadt etc…). Ondertussen waren de nieuwe christendemocratische zonen aangetreden: De Clerck, Van Hecke (voorzitter geweest), Pinxten en andere. Het verhaaltje van het telefoongesprek tussen De Clerck en Van Hecke is bekend, dito het door het raam kruipen. Van Hecke en Pinxten zorgden later voor een niet al te fraai spektakel van kazakkendraaierij en ook kuiperij. We hoeven het zelfs niet zo ver te zoeken. Kortrijk ooit een rots van christendemocratie toonde dat het verhaal van Kaïn en Abel niet verzonnen zal geweest zijn. De strijd om het burgemeesterschap De Bethune versus Dejaegher  deed als vechtende kemphanen rollend over de straat voor, zelfs onze Marc Benoit van Kuurne moest tussenkomen (zie Knack, enkele jaren geleden).

Moraal van het verhaal: wees behoedzaam met verwijten. Wie vandaag uw tegenstrever is kan morgen uw bondgenoot zijn (dixit ook Gaston Eyskens).

Guitige groeten.

Geert Veldeman.